علم دینی
علم دینی
علم دینی بر اساس آموزه ها و گزاره های دینی پایه گذاری شده است و جهتگیری آن نیز در همین راستا قرار دارد. در واقع، علمی که صرف نظر از مؤلفه های اساسی دین به دنبال کشف حقیقت باشد، دچار خلأ و نقصان بزرگی است و نتایج مطلوبی دربر نخواهد داشت. زیرا، دین در بردارنده واقعیت ها و حقایقی است که نمی توان در بررسی علمی از آنها صرف نظر نمود.
این امر در علوم انسانی به عینه مشهود است. برای مثال در انسان شناسی، غفلت از ابعاد روحی انسان و نادیده گرفتن معناگرایی و آخرت گرایی او، تعریف ناقصی از انسان ارائه می کند و سبب گمراهی و دور شدن از حقیقت می شود.
منظور از دین در علم دینی، همه گزاره های دینی در همه شریعت ها است. ولی از آنجا به اینکه قرآن تنها کتاب آسمانی تحریف نشده است، باید این کتاب به عنوان مبنای اصلی تولید علم دینی در نظر گرفته شود.
با توجه به اینکه دین شامل دو بخش ایمان و عمل صالح می شود، علم دینی باید مبتنی بر متعلقات هفت گانه ایمان (ایمان به خدا، غیب، ملائکه، پیامبران، کتب آسمانی، آیات و آخرت) پایه ریزی شود.
