علم دینی (علوم انسانی اسلامی)؛ علم نافع؛ علم اقتدارآفرین

علم دینی؛ مبتنی بر انسان شناسی دینی

علم به معنای معرفت و آگاهی را می توان در دو حیطه مسائل مادی و غیرمادی (معنایی یا معنوی) تقسیم بندی کرد. علم مربوط به پدیده های مادی در حیطه خلق و مخلوقات مادی قرار دارد و علم مربوط به پدیده های غیرمادی و معنایی، در حیطه جعل و قواعد وضع شده. پدیده های مختلف (چه در حیطه ی خلق و چه در حیطه ی جعل) جزء آیات الهی محسوب می شوند.

علم دینی، علم و معرفتی است که مبتنی بر تعریف دین از هستی و انسان پایه گذاری شده است و انسان شناسی آن غیرمادی و الهی است.

دین در قرآن شامل ایمان و عمل صالح می شود.

 

در نگاه دینی انسان دارای 4 نوع رابطه است. این روابط چهارگانه باید در علوم انسانی مورد توجه قرار گیرند.

 

می توان رابطه این چهار مؤلفه را به صورت زیر ترسیم کرد. یعنی رابطه با خدا بر همه روابط احاطه دارد و باید در علوم انسانی مورد توجه خاص قرار گیرد. نکته مهمی که باید در روابط چهارگانه مدنظر قرار گیرد این است که محور اصلی روابط ما باید بر اساس رابطه با خدا شکل گیرد (خدامحوری). اگر مؤلفه های دیگر محور واقع شوند (خودمحوری، انسان محوری، علم محوری و طبیعت محوری)، انحرافات فکری و عملی گسترده ای به همراه خواهند داشت

انسان در قرآن دارای فطرتی است که از سه لایه صدر، شغاف، قلب و فؤاد تشکیل شده است.